Türkiye’nin yakın tarihine kazınan en büyük barış mitingi saldırısının üzerinden tam 10 yıl geçti.
10 Ekim 2015’te Ankara Garı önünde yaşanan katliam, hâlâ kapanmayan bir yara olarak hafızalarda yerini koruyor.
Barış, emek ve demokrasi talebiyle bir araya gelen yurttaşların hedef alındığı bu saldırı, hâlâ toplumsal vicdanda derin bir yara olarak duruyor.
10 EKİM 2025’TE YİNE AYNI YERDE, AYNI SAATTE
PolitiKARS’ın derlediği bilgilere göre; Türkiye’nin en büyük sivil katliamlarından biri olan 10 Ekim Ankara Gar saldırısının üzerinden 10 yıl geçti.
Katliamın 10. yılında, 10 Ekim Barış ve Dayanışma Derneği öncülüğünde düzenlenen anma törenine, hayatını kaybedenlerin aileleri, TMMOB, KESK, DİSK, TTB temsilcileri ve DEM Parti Eş Genel Başkanı Tuncer Bakırhan ile çeşitli partilerden milletvekilleri katıldı.
10 Ekim Ankara Gar Katliamı’nda yitirdiğimiz canları anmak için bir araya geldik. 10 yıl önce, barış isteyen binlerce insan, savaşın karanlığına karşı birlikte bir gelecek kurmak umuduyla Ankara’da bir araya gelmişti. O umut, devletin ihmaliyle göz göre göre katledildi.
— Tuncer BAKIRHAN (@tuncerbakirhan) October 10, 2025
Bugün de… pic.twitter.com/0SOqsGd1Zb
Saat tam 10.04’te saygı duruşu yapıldı. Ardından 103 kişinin ismi tek tek okundu; kalabalık hep bir ağızdan “Yaşıyor!” diyerek yanıt verdi. Karanfiller bırakıldı, gözyaşları sessizce aktı.
BİR MİTİNGDEN FAZLASIYDI: BARIŞIN SESİ SUSTURULMAK İSTENDİ
Sendikalar, sivil toplum örgütleri ve muhalefet partilerinin çağrısıyla düzenlenen Ankara Barış Mitingi, sabah saatlerinde umut dolu sloganlarla başlamıştı. Ancak saat 10.04’te, Ulus’taki Ankara Garı kavşağında art arda patlayan iki bomba, 103 kişinin yaşamını yitirmesine neden oldu. Olay yerinde 69 kişi hayatını kaybetti; toplam can kaybı 103’e ulaştı. Yüzlerce kişi de yaralandı.
KİMLERDİ BU CANLAR?
KESK, DİSK, TMMOB ve TTB’nin çağrısıyla 10 Ekim 2015 sabahı Ankara Garı önünde toplanan binlerce kişi, “Savaşa inat, barış hemen şimdi” diyerek yürüyüşe hazırlanıyordu. Saat 10.04’te, kalabalığın ortasında patlayan iki bomba 103 kişinin yaşamını yitirmesine, yüzlerce kişinin yaralanmasına neden oldu.
Hayatını kaybedenler arasında öğretmenler, öğrenciler, mühendisler, sağlık emekçileri, sendika üyeleri, gazeteciler, çocuklar ve yaşlılar vardı. Her biri farklı şehirlerden gelmişti; ama hepsi aynı ortak hayalin peşindeydi: barış. İsimleri her ayın 10’unda Ankara Garı önünde tek tek okunuyor, “Yaşıyor!” denilerek anılıyor.
103 kişinin isimleri arasında Abdülkadir Uyan’dan Ata Önder Atabay’a kadar uzanan bir liste var. Her biri bir hikâye, bir umut, bir yaşam. Bazıları ilk kez mitinge katılmıştı, bazıları yıllardır barış için yürüyordu. Kimileri çocuklarını büyütüyordu, kimileri üniversite hayali kuruyordu.
"Abdülkadir Uyan, Metin Kürklü, Gökhan Akman, Orhan Işıktaş, Gülhan Karlı Elmascan, Yılmaz Elmascan, Nevzat Sayan, Bilgen Parlak, Hacı Kıvrak, Rıdvan Akgül, Rıdvan Akgül, Hacı Mehmet Şah Esin, Gökmen Dalmaç, Elif Kanlıoğlu, Hakan Dursun Akalın, Ercan Adsız, Ayşe Deniz, Berna Koç, Fatma Esen, Gülbahar Aydeniz, Eren Akın, Canberk Bakış, Tayfun Benol, Nizamettin Bağcı, Kasım Otur, Başak Sidar Çevik, Nilgün Çevik, Resul Yanar, Mehmet Ali Kılıç, Tekin Arslan, Sezen Vurmaz, Dilaver Karharman, Onur Tan, Umut Tan, Sarıgül Tüylü, Dilan Sarıkaya, Ali Kitapçı, İsmail Kızılçay, Muhammet Demir, Korkmaz Tedik, Veysel Atılgan, İbrahim Atılgan, Emine Ercan, Kübra Meltem Mollaoğlu, Meryem Bulut, Seyhan Yaylagül, Ebru Mavi, Ali Deniz Uzatmaz, Ziya Saygın, Vahdettin Özgan, Cemal Avşar, Ahmet Katurlu, Selim Örs, Azize Onat, Dicle Deli, Güney Doğan, Binali Korkmaz, Mehmet Zakir Karabulut, Leyla Çiçek, Metin Peşman, Mesut Mak, Adil Gür, Gökhan Gökbönü, Şebnem Yurtman, Osman Turan Bozacı, İdil Güneyi, Abdullah Erol, Mehmet Hayta, Özver Gökhan Arpaçay, Şirin Kılıçalp, Uygar Coşgun, Ahmed Alkhadi, Nurullah Erdoğan, Gözde Arslan, Aycan Kaya, Yunus Delice, Sevgi Öztekin, Mehmet Tevfik Dalgıç, Sevim Şinik, Emin Aydemir, Fatma Karabulut, Ramazan Tunç, Erol Ekici, Feyyat Deniz, Necla Duran, Osman Ervasa, Ramazan Çalışkan, Vedat Erkan, Abdülbari Şenci, Niyazi Büyüksütçü, Gazi Güray, Sabri Elmas, Erhan Avcı, Ümit Seylan, Serdar Ben, Nevzat Özbilgi, Hasan Baykara, Fatma Batur, Bedriye Batur, Ata Önder Atabay, Mustafa Budak, Ağa Bayar." hepsi bir anda susturuldu.
SORUMLULAR VE YARGI SÜRECİ
Saldırıyla ilgili dava 7 Kasım 2016’da başladı. İddianamede saldırının talimatını IŞİD’in Türkiye sorumlusu İlhami Balı’nın verdiği, Gaziantep merkezli bir hücre tarafından planlandığı belirtildi. 36 kişi hakkında dava açıldı; 14 sanık için yüzlerce yıl hapis cezası istendi. Ancak 16 sanık hâlâ firari durumda. Mahkeme sürecinde ihmaller, eksik güvenlik önlemleri ve istihbarat zafiyetleri de gündeme geldi.
Suruç Katliamı ile bağlantılı olduğu belirtilen bu saldırı, Türkiye’deki IŞİD yapılanmasının derinliğini ve devletin istihbarat eksikliklerini bir kez daha gözler önüne serdi. Aileler, “önlenebilirdi” diyerek yıllardır ihmaller zincirinin peşinden gidiyor.
ADALET ARAYIŞINDA 10 YIL
10 Ekim Barış Derneği ve saldırıda yakınlarını kaybeden aileler, 10 yıldır adalet mücadelesi veriyor. Her yıl olduğu gibi bu yıl da Ankara Garı önünde anma düzenlendi. Saat 10.04’te saygı duruşu yapıldı, karanfiller bırakıldı, isimler okundu. Ardından “Adalet Yürüyüşü” ile Ankara Adliyesi’ne gidildi.
Aileler, sadece bir mahkeme kararı değil, toplumsal bir yüzleşme talep ediyor. “Barışa saldıranlar yargılanmadıkça, barış tesis edilemez” diyorlar.
“BİZİ VURANLAR BARIŞI HEDEF ALDI”
Anma töreninde konuşan 10 Ekim Barış Derneği Başkanı Mehtap Sakinci, “Adalet gelmediği sürece barış tesis edilmiş sayılmaz” diyerek hukuki sürecin eksikliklerine dikkat çekti.
Katliamın 10. yılında yayımlanan raporlarda, olay yeri incelemesinin usule aykırı yapıldığı, delillerin saklandığı ve istihbaratın sümen altı edildiği vurgulandı. Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’nin “yaşam hakkı ihlali yoktur” kararı ise aileleri bir kez daha yaraladı.
YARALAR HALA TAZE, HAFIZA DİRİ
Her ayın 10’unda yapılan anmalar, sadece bir yas ritüeli değil; aynı zamanda toplumsal hafızayı diri tutan birer eylem. Karanfiller, isimler, saat 10.04’teki sessizlik… Bunlar, barışa verilen sözün yeniden hatırlanması. Katliamın yıldönümünde yapılan anmalar, Türkiye’nin barış mücadelesinin en insani ve en dirençli yüzünü gösteriyor.